[Fic yaoi] :::Exchange::: เมื่อเคะอยากเป็นเมะ

ข้อมูลเบื้องต้น

            เรื่องนี้เป็นความเพ้อเจ้อของคนแต่งล้วนๆ นะคะ
อยู่ๆ ก็นึกได้ขึ้นมาแล้วก็เอาวะ อยากเขียน
 เพราะช่วงนี้ยามะพีแมนเหลือเกิน แล้วจินก็สาวแตกขึ้นทุกที
ก็เลยแต่งสนองนี๊ดส์ซะหน่อย 
ใครรับไม่ได้ยังไงก็บอกนะคะ 
แล้วเรื่องหน้าเจอกัน ....        


รักจินพีตลอดปายยยยยยยย....
(เรียวพีด้วยนะ ^^)

เนื้อเรื่อง

“อึก...อึก...อ๊า...จินไม่ไหว อ๊ะ ...อา ...พอเถอะนะ”  เสียงกระเส่าของร่างบางอ้อนวอนให้ร่างสูงหยุดการกระทำ แต่เขาไม่รู้เลยว่ายิ่งเป็นการกระตุ้นอารมณ์ให้เกิดขึ้นไม่รู้จักจบสิ้น

“ทนหน่อยนะ อีกนิดเดียว...”  ร่างสูงก้มลงกระซิบข้างหู ทั้งที่แกนกายยังคงรูดเข้าออกช่องทางด้านหลังของคนใต้ร่าง จังหวะสม่ำเสมอและหนักหน่วง จนทำให้คนใต้ร่างต้องระบายความเจ็บปวดออกมาด้วยการจิกทึ้งลงไปบนหลังแกร่ง แต่เขาก็หยุดความต้องการนี้ไม่ได้ ความรู้สึกบีบรัดยิ่งกระตุ้นความต้องการ เขาเร่งจังหวะเร็วขึ้น เร็วขึ้น ก่อนจะปล่อยน้ำสีขุ่นข้นไปในร่างกายของคนรัก บางส่วนไหลเยิ้มออกมาเปื้อนที่นอน ร่างสูงค่อยๆ ถอนแกนกายของตัวเองออก ก่อนจะนอนหอบหายใจถี่อยู่ข้างๆ คนรักซึ่งหายใจหอบไม่แพ้กัน

“จินใจร้าย ฉันเจ็บนะ”  ยามะพีพูดอย่างโกรธๆ

“แต่ก็มีความสุขใช่มั้ยล่ะ” จินประกบริมฝีปากกับคนร่าง หากแต่ยามะพีเบือนหน้าหนี

“คอยดูนะ สักวันฉันจะทำให้จินเจ็บแบบนี้ให้ได้” 

............................................................................

ใครจะไปคิดล่ะครับ ว่าเหตุการณ์วันนั้นจะทำให้ผมไม่ได้จิ๊จ๊ะกับยามะพีอีกร่วมครึ่งปี ทำไมน่ะหรอครับ... เขาก็คงแค่เจ็บนิดหน่อย แต่คืนนั้นเพิ่งสี่ครั้งเองนะครับ...ก็ผมมันเป็นวัยเจริญพันธุ์นี่นา แค่ยามะพีหายใจแรงหน่อย ผมก็มีอารมณ์แล้ว แต่ก็ไม่เป็นไรครับ ช่วงนี้ผมก็งานยุ่งๆ ไม่ได้มีอะไรกันก็ดีเหมือนกัน ผมจะได้ไม่เหนื่อย แต่ไม่รู้เหมือนกันนะ ว่าเจ้านั่นคิดอะไรอยู่ ...ผมโทรไปทีไร ก็เข้าฟิตเนสทุกทีเลย สังสัยกลัวไม่เฟิร์มมั้งครับ ช่วงนี้ยิ่งต้องถ่ายละครอยู่ด้วย ก็นะ...มีนักบาสที่ไหนพุงย้อยมั่งล่ะ ไม่มีหรอก...  หลังๆ มานี่ถึงแม้ยามะพีจะไม่ใช่ร่างบางในสายตาใคร แต่สำหรับผม ยามะพีก็ยังเป็นร่างบาง ที่เซ็กซี่มากๆ เวลามีอารมณ์อย่างว่า เพราะตัวเขาจะเป็นสีชมพูเลยล่ะครับ...ว้า! นึกแล้วก็อยากทำขึ้นมานะครับ หุ หุ

ช่วงนี้ยามะพีไม่ค่อยมีเวลาให้ผมเลยครับ โทรไปทีไรก็ซ้อมบทละครตลอด แต่ไหงมีภาพหลุดออกมาว่าไปเมากับพวกจุมเปพวกยูคุงได้ แต่ไม่ชวนผมแบบนี้ มันน่าน้อยใจนัก แบบนี้มันต้องทำโทษ ว่าแล้วก็ไปเจ้านั่นที่บ้านดีกว่า..

ปิ๊งงงง ป่องงงงง.....

ผมยืนปั้นหน้าหล่อ รอคนหน้าสวยมาเปิดประตู ผมซื้อนัตโตะมาฝากเจ้านั้นด้วยล่ะ ไม่น่าเชื่อใช่มั้ยครับว่าคนหน้าตาดีอย่างเจ้านั่นก็ชอบกินถั่วเน่าเหมือนกัน แต่ถั่วเน่าที่ได้กินจากปากยามะพีมันก็อร่อยนะครับ ... ฮะ ฮะ ฮ่า ก็ว่าไป

ผมรอนาน ก็เลยกดออดอีกที คราวนี้ได้ผลครับ ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งมาเปิดประตู ผมยื่นหน้าออกไปหวังว่าจะได้สัมผัสกับแก้มคนรัก แต่ก็ชักหน้ากลับแทบไม่ทันเลยครับ เมื่อเห็นหน้าคนเปิดประตู

                “นายมาทำอะไรที่นี่”  ผมครับ...ผมเป็นคนถาม ก็ไอ้คนที่ผมไม่คิดว่าจะได้เห็นหน้ามากที่สุด มันมายืนแป้นแล้นอยู่หน้าประตูบ้านสุดที่รักของผม ในเวลาโพล้เพล้แบบนี้ มันน่าคิดนะครับ ยิ่งช่วงนี้มีซับยูนิตที่ต้องโปรโมต ทำไมแกไม่ไปอยู่กับมัสสึดะล่ะ เจ้าเทโกชิเอ๋ยยยย

                “นายถามใคร ฉันต่างหากที่ต้องถามนาย ยามะพีเค้าไม่อยากเจอนายหรอกจะบอกให้”  พูดจบมันก็ทำท่าจะปิดประตูใส่ผม แต่มีหรือ คนอย่างผมจะยอม ผมทั้งดัน ทั้งผลัก ใช้มือใช้เท้าจนยื่นหน้า และถลาเข้ามาได้สำเร็จ

                “นั่นเป็นเรื่องของฉันกับยามะพี คนนอกไม่เกี่ยว”  ผมจงใจเน้นคำว่า “คนนอก” เลยล่ะครับ มันจะได้รู้ตัวว่ามันเป็นคนอื่น จะไม่ให้ผมหมั่นใส้เจ้านี่ได้ยังไงล่ะครับ ทั้งที่ผมประกาศตัวว่าคบหากับยามะพีอย่างเป็นทางการ มันก็ยังดันทุรังไปบอกใครๆ ว่าปลื้มยามะพียังงั้น ยังงี้ ....จำได้มั้ยครับ ตอนไปออก Domoto kyodai ครั้งแรก มันก็บอกว่าเข้าจอห์นนี่มา เพราะยามะพี แล้วก็ชอบแฟนผมงั้นงี้ ที่ผมตะโกนใส่หน้ามันในผับเนี่ย ยังน้อยไปนะ จะบอกให้ ถ้าเป็นไปได้ ผมจะชกให้หน้าหล่อๆ ของมันบู้บี้เหมือนก่อนจัดฟันเลยคอยดู

                “ใครมาน่ะ”  โอ้วว เสียงนางฟ้าของผมครับ

                “พีจางงงงงงงงงงง  คิดถึงจังเลย”  ผมครับวิ่งเข้าไปหมายจะกอด แต่ยามะพีก็ผลักผมไว้ ผมมองไปที่เทโกชิที่ยังไม่รู้ตัวอีกว่าเป็นส่วนเกิน

                “ฉันซื้อนัตโตะมาฝากด้วยล่ะ เย็นนี้กินข้าวกันสองคนนะ”  ผมเริ่มอ้อนครับ มุขนี้ใช้ได้ผลมาหลายครั้งแล้ว

                “นายคงต้องกินคนเดียวนะ เพราะฉันนัดกับเทโกชิไว้แล้ว”  เพล้งงงง!!~ หน้าแตกหมอไม่รับเย็บครับ แต่ที่น่าเจ็บใจที่สุดก็คือไอ้เด็กบ้าที่มันยืนยิ้มราวกับว่ามันได้เหรียญทองโอลิมปิกเนี่ยล่ะ

                “ไปนะครับอคานิชิคุง แล้วผมจะกินเผื่อ”  ดูมันครับ ดูมัน ...แล้วแบบนี้จะให้ผมชอบขี้หน้ามันได้ยังไง

                ยามะพีเปลี่ยนไปครับ...ยามะพีเปลี่ยนไป อะไรกันแค่ไม่จิ๊จ๊ะกันสามสี่เดือน การแสดงออกมันเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยหรอเนี่ย รึว่าเขากำลังจะนอกใจผมไปหาไอ้เด็กนั่น ....ไม่ ไม่ ไม่... ถามใครดีล่ะเนี่ย  แล้วสมองผมก็ประมวลภาพเพื่อนหน้าโหดของผมขึ้นมาครับ แล้วมือผมก็กดโทรศัพท์หาหมอนั่นทันทีเลย

                “โมชิ โมชิ ว่าไงไอ้จิน ทำไมโทรมาได้วะเนี่ย”   เรียวเพื่อนรักตะโกนแข่งกับเสียงคนอื่นมาตามสาย

                “อยู่ไหนวะแม่รง เสียงโคตรดังเลย”

                “ถ่ายละครอยู่ ไม่ได้สนใจเพื่อนเลยรึไง ไม่รู้ว่าฉันมีละครใหม่เนี่ย เล่นกับป๋ากี้เลยนะเว้ย”

                “แหม ถูกใจเลยล่ะสิ เออ ดีใจด้วยนะ”

                “คงไม่ได้โทรมาแสดงความยินดีหรอกใช่มั้ย มีไรว่ามาอย่าอ้อมค้อม”  เรียวเริ่มเข้าประเด็น

                “ช่วงนี้แกว่ายามะพีแปลกๆ ป่าววะ”

                “ไม่นี่ ก็แค่แมนขึ้นล่ะมั้ง เห็นบ่นอยู่ว่าอยากเป็นเมะ อยากเป็นเมะไรเนี่ยแหละ”

                “o­_O  อารายยยยยยยยยนะ”

                “ก็เห็นว่าอยากจะแมนเพื่อปกป้องคนที่รักตัวเองมากๆ ไรเงี้ยแหละ”

                “คนที่รักตัวเองมากๆ....” ผมแทบจะลมจับเลยครับ เวลานี้ผมนึกออกแต่ไอ้เด็กหน้ากลม ฟันซ้อนในอดีตที่ชอบประกาศให้โลกรู้ว่าชอบยามะพี  ผมกัดฟันกรอดดด

                “แล้วเจ้าเทโกชิมันไม่มีงานรึไงวะ ถึงได้มาเฝ้ายามะพีของฉันน่ะ”

                “อ้อออ ช่วงนี้เขาสนิทกันนะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เหมือนมีความลับอะไรสักอย่างอ่ะ”  เรียวพูดไปโดยไม่ได้คิด ก็มันจริงนี่นา เห็นกระซิบกระซาบอะไรกันประจำเลย

                “ความลับ... “  นอกใจ....โอ้ววว ผมแทบจะเป็นลมจริงๆ เลยครับ ร่างบางของผม กำลังจะเป็นร่างสูงของคนอื่น ไม่นะครับ ถึงแม้ว่าตอนนี้ตัวผมกับยามะพีจะเท่าๆ กัน แต่ผมมั่นใจ ว่ายังไงผมก็ยังเป็นเมะให้ยามะพีได้เสมอ

                ผมเดินคอตกออกจากบ้านยามะพีตอนประมาณสองทุ่มครับ เพราะระหว่างนั้นผมนอนทำใจอยู่ในห้องของยามะพี กลิ่นหอมติดหมอนยังติดจมูกผมมาถึงตอนนี้เลยครับ ระหว่างทางแสงไฟก็ส่องทางให้ผมดีหรอกครับ แต่ทำไมผมรู้สึกว่าชีวิตผมดูมืดมนแบบนี้ก็ไม่รู้  ผมกำลังจะเดินผ่านซอยเล็กๆ แต่ก็ได้ยินเสียงแปลกๆ ครับ

                “ตรงนั้นล่ะ อืมม  อีกสิ อีก”   

                ตามสัญชาตญาณความอยากรู้อยากเห็นผมก็เลยหยุดดูครับ ก็เสียงมันคุ้นๆ ด้วยนั่นล่ะ แล้วผมก็แทบช๊อกเลยครับ ยามะพีของผมกำลังรุกเทโกชิครับ โอ้วววว พ่อเจ้าแม่เจ้า ...เคะตัวน้อยๆ ของผมกำลังบรรจงจูบเทโกชิที่ทำหน้าเคลิบเคลิ้ม ...แล้วผมล่ะ ผมที่ยืนเหี่ยวอยู่ตรงนี้ เห็นหัวกันบ้างมั้ยเนี่ยยยยยยยยยยยย

                ทนไม่ไหวครับ ผมก็เลยไปกระชากยามะพีออกมาเลย ช่างหัวไอ้เทโกชิมัน ค้างแล้วก็ช่วยตัวเองนะเว้ยยย  แล้วก็ลากกลับไปที่บ้านครับ ยามะพีก็ดิ้นนะครับ แต่อย่างที่เขาบอกว่าเวลาคนเราตกใจอะดรีนาลินมันจะหลั่ง เค้ายังยกโอ่งกันได้ แล้วนี่อะไร....ถ้าผมไม่กลัวว่ายามะพีจะอาย ผมคงอุ้มมาแล้วล่ะครับ

                “นายคิดจะทำอะไร” ผมถามยามะพีครับ ถามทั้งที่ก็กลัวคำตอบ

                “อยากลองรุกดู อยากรู้ว่าต้องทำยังไง ก็ตั้งแต่คบจิน ฉันเป็นฝ่ายถูกกระทำตลอด”  ยามะพีพูดโดยที่ไม่มองหน้าผมเลยครับ มันเป็นสัญญาณว่าร่างบาง(?)ของผมกำลังโกรธ

                “ทำไมจู่จู่ถึงได้อยากรุกขึ้นมาล่ะ รับอย่างเดียวก็ดีแล้วนี่” ผมนั่งลงข้างๆ พร้อมกับวางมือบนมือนุ่มๆ ของยามะพี

                “นายไม่เป็นฉัน นายไม่รู้หรอกว่ามันเจ็บแค่ไหนน่ะ มีอะไรกันแต่ละที เช้ามาฉันไปทำงานแทบไม่ไหว” 

                “แต่เราก็มีความสุขด้วยกันนี่ ...ถ้าเป็นไปได้ ฉันก็อยากจะแบ่งเบาความเจ็บปวดนั้นนะ”  พูดอย่างพระเอกเต็มที่ครับ แต่...ผมไม่ทันเห็นสายตาลิงโลดของเจ้านั่นเลย แล้วสถานะเราก็พลิกครับ ....

                ยามะพีกดผมลงกับเตียง... ก่อนจะก้มลงประทับรอยจูบเข้ากับปากของผม ....กระหายสิครับ...ผมก็เลยรั้งต้นคอเจ้านั้นไม่ให้ไปไหนเลย

                “หยุด! จิน นายนอนเฉยๆ ลืมไปเลยก็ได้ว่าตัวเองเป็นเมะ วันนี้ถึงทีของฉันแล้วล่ะ อุตส่าห์ซ้อมกับเทโกชิตั้งหลายวัน” 

                แล้วเขาก็ไม่เปิดโอกาสให้ผมพูดเลยครับ ลิ้นเรียวเล็กที่ผมเคยเป็นฝ่ายตามหยอกล้อ วันนี้มันควานเข้ามาในปากผมแล้วก็พันเกี่ยวกับลิ้นของผม เล่นซะผมเคลิ้มเลยครับ ....เหอะ เหอะ จะว่าไป แบบนี้ก็ตื่นเต้นไปอีกแบบนะ

                ยามะพีปลดกระดุมเสื้อผมทั้งที่ปากเรายังคงแลกลิ้นกันพัลวัน เขาชำนาญในการใช้มือมากเลยครับ เวลานี้ไอ้นั่นของผมก็พร้อมแล้ว ผมอยากกดยามะพีแล้วง่า....แต่ ด้วยขนาดตัวที่เท่าๆ กัน และด้วยท่าทางที่เสียเปรียบผมไม่สามารถพลิกให้ร่างนั้นมาอยู่ใต้ร่างผมได้ครับ ผมทรมานจัง

                “เป็นไงจิน มาถึงจุดทรมานแล้วใช่มั้ย”  โทโมฮิสะว่าพลางลูบๆ คลำๆ ไอ้นั่นของผมครับ ง่า...แล้วแบบนี้จะให้ผมทนไหวได้ยังไง

                “ทำให้ทีสิ”  >//< ผมพูดเรื่องน่าอายออกไปแล้วครับ แต่ผมเห็นสายตายิ้มกริ่มอย่างคนมีชัยชนะจากหน้ายามะพี แล้วยามะพีก็ถอดกางเกงผมออกครับ โอ๋ยยย...มาถึงตอนนี้ผมยังนึกภาพตัวเองไม่ออกเลย  ปากของยามะพีอุ่นแล้วก็ชื้นมากเลยครับ เข้าๆ ออกๆ แบบนั้น ผมอยากจะดิ้นให้มันตายอยู่ตรงนี้เลย  เริ่มเร็วแล้วครับ...ผมเผลอจับหัวของยามะพีกอดเข้าไปในหว่างขาเพราะเจ้านั้นแกล้งอ้อยอิ่งมองผมด้วยสายตาสะใจ  แล้วเขาก็เพิ่มจังหวะเร็วขึ้นๆ แล้วผมก็ถึงครับ

เฮ้ออ!!~ สบายตัวจัง

                แต่แล้วสถานการณ์ก็เริ่มพลิกอีกแล้วครับ ผมถูกจับนอนคว่ำ มือสองข้างถูกมัดไว้ด้วยกัน ด้วยเสื้อของผมเอง ....เสียเปรียบชะมัด เจ้านั่นยกสะโพกผมขึ้น...เหมือนตัวเองโดนแก้แค้นยังไงไม่รู้แหะ... แล้วมันก็เอาอะไรไม่รู้ใส่มาในตัวผม

                “อ๊า ยามะพีอย่านะ มันเจ็บ”

                “หยุดเลยจิน จำได้มั้ยว่าเรามีอะไรกันมากี่ครั้งแล้ว ตั้งแต่เราคบกัน”  ยามะพีพูดแล้วก็เริ่มเคลื่อนไหวในตัวผมครับ เอ่อ...ผมเจ็บนะ แต่ก็มีความสุข เป็นความรู้สึกที่แปลกดี

                “อึก อึก  อ๊า... “

                “คืนนี้ ฉันขอทบต้นทบดอกนะ”  ยามะพีว่างั้นครับ สงสัยผมจะตายคา...ของยามะพีแน่ๆเลยคืนนี้

.................................................................................

บทส่งท้าย

                ยามะพีจูบปลอบผมอย่างแผ่วเบา โอ๋ยยยย อย่าว่าแต่จูบตอบเลยครับ ตอนนี้ผมแทบไม่อยากกระดิกตัวด้วยซ้ำ มันปวดไปทั้งสรรพางกายเลยทีเดียว ก็นะ...แค่ไม่กี่ครั้งเองเมื่อคืน...แค่แปดรอบเท่านั้นเอง ไม่รู้ว่าไปตายอดตายอยากมาจากไหน

            “นี่ เรียวบอกฉันว่านายอยากแมนเพื่อปกป้องคนที่รักนายมากๆ....อย่าบอกนะว่าเป็นไอ้เด็กฟันซ้อนหน้ากลมนั่นน่ะ”  ผมโอดครวญ

                “อะไร แปดรอบแล้วนายยังไม่รู้อีกหรอ ว่าฉันทำเพื่อใครอ่ะ หรือจะเอารอบที่เก้า”   ผมเบิกตากว้างเลยครับ รีบพยักหน้าหงึกหงักเหมือนตุ๊กตาเสียกบาล ใครจะไปเอารอบที่เก้ากัน แค่นี้ก็เจ็บจะแย่อยู่แล้ว

                หน้าสวยนอนหลับตาพริ้มหายใจสม่ำเสมออยู่ข้างๆ ผม.... ผมค่อยๆ ยันตัวขึ้น ...ข้างหลังผมเจ็บก็จริง แต่ข้างหน้าก็ยังใช้การได้อยู่ ...นายเสร็จแน่ยามะพี .....

แล้วหนังวายก็ดำเนินไปอีกหลายรอบ 555